Ironman Barcelona 2014

Niet al te lang na de finish van de triathlon van Almere in 2013 vroeg iemand mij vrolijk “en Erik volgend jaar weer?”. “Nou, daar denk ik nog heel even over na” was mijn antwoord. Niet heel vreemd na een hele lange koude en vooral natte dag. Toch was het besluit snel genomen. Ik doe er nog eentje, mijn laatste hele maar dan wel in een warm land. Enkele weken later heb ik me ingeschreven voor Ironman Barcelona.

Na een leuke pittige voorbereidingsperiode met hoogtepunten in Limburg (o.a. trainingsweekend), Embrun (trainen samen met onze eigen Embrunhelden) en Luxemburg (Ironman 70.3) zijn Fenna en ik naar Spanje vertrokken.

Gelukkig zijn we al enkele dagen voor de wedstrijd in Spanje. We verblijven zo’n 2 a 3 kilometer van de start, vlak aan het strand. We beginnen met een dagje regen, maar daarna klaart het op. Het is warm en wordt steeds warmer.

Na een rustige weekje waarin ik lekker heb kunnen uitrusten begint de drukte toe te nemen. Op de boulevard is het ondertussen levensgevaarlijk. Aan alle kanten flitsen triathleten voorbij, zowel lopend als fietsen. Uiteraard allemaal in hun nieuwste en stoerste finisher-shirt. Ik word daar altijd een beetje onzeker van, gelukkig weet ik beter.

Het TVD kamp begint ook vorm te krijgen. Marcel, Hannie, Laura en Irvin zijn ook gearriveerd en verblijven op steenworp afstand ;-). Gezellig!

Het is zaterdagmiddag 15:30 uur. Mijn fiets staat te glimmen in het parc fermé en de tasjes hangen op de juiste plaats. Voordat ik terug naar de camping ga drink ik nog even een kop koffie met mijn vader en moeder die vlakbij de zwemstart logeren. Leuk dat ze er ook zijn!

Zondagochtend 2:30 uur, ik schrik wakker. Onweer en harde regen. “Alles wat nu valt, valt straks niet” bedenk ik me….. Ik draai me nog maar eens om.

Zondagochtend 6:20 uur, de wekker gaat! Shit, het regent nog steeds “Alles wat nu valt, valt straks niet” bedenk ik me….. Ik neem een licht ontbijt en controleer alle spullen nog eens.

Zondagochtend 7:15 uur, Irvin staat voor de deur om mij bij de start af te leveren. Het is hoog water op de camping, en op de weg, en op de boulevard, overal eigenlijk. Dat droogt straks wel weer op als de zon gaat schijnen bedenk ik me. Gelijktijdig realiseer ik me dat er met onweer niet gezwommen wordt….. Ik begin het wat benauwd te krijgen.

Terwijl iedereen staat te trappelen om te starten een mededeling: “we willen geen geroosterde triathleten, daarom stellen we de start een half uur uit”. Ondertussen gaat er het gerucht dat het een run – bike – run wordt. Weer een mededeling “goed nieuws; de 1e wave start om 9:00 uur!”. Yes, daar gaan we.

Het is zover. Paarse badmutsen de voorstartkooi in. Even zwaaien en rennen voor een plekje vooraan. Ik sta tweede rij. “On your marks”. Kanonschot, volle bak zwemmen door de branding heen. Perfect, ik ben los van de groep. Voetjes zoeken en peddelen maar. De zee is ruig, maar wat is het gaaf om te doen. Ondertussen drie keer over mijn nek van het zeewater. Ik haal mensen in, veel mensen. Het zal wel goed gaan. Om de laatste boei heen en richting de kant. Waar is het ergens? Ik zie alleen maar mensen, rijen dik. Gelukkig zie ik tussen de golven wat boeien liggen. Ik klim het water uit, zwemtijd: 1:05. Gezien de omstandigheden prima!

Snel wisselen dan maar. Schoenen alvast aan en richting balk. Slechts een enkele atleet beheerst het schoen op de fiets aan kunstje zo blijkt maar weer. Leuk om te zien. Ik zit op de fiets, even opletten de weg is erg nat maar de zon schijnt gelukkig.

Terwijl ik me druk aan het maken ben over mijn veel te lage hartslag voel ik mijn achterband zacht worden. Na zo’n 18 kilometer sta ik stil met een lekke achterband. Niet irriteren, snel wisselen bedenk ik me. Na een kleine acht minuten ben ik weer op toeren. Concentreren, eten, drinken, zwaaien naar supporters, nog een rondje en nog een klein rondje. Ik dender het centrum weer in richting parc fermé. Netto fietstijd 5:29, jammer van de lekke band.

Vlak voordat ik naar buiten ren voor de vier rondjes nog even langs de Iron Girls. Deze meiden staan klaar met grote hoeveelheden zonnebrand en smeren iedereen in. Top!

Eerste rondje van 10,5 volgens plan. Tweede rondje van 10,5 nog steeds volgens plan. Derde rondje… twee grote blaren onder mijn linkervoet. Shit, ik voel dat de blaren groot zijn. Zal ik de EBHO tent ingaan vraag ik me af? Kom ik daar dan nog wel weg? En met de Spaanse relaxedheid zal het wel ff duren voordat ze klaar zijn. Ik besluit door te lopen. Rechtdoor gaat prima, bochtjes waren waarschijnlijk komisch om te zien. Ik besluit na zo’n 28 kilometer steeds 1 km te lopen en daarna even te wandelen. Dat gaat gelukkig prima. Helaas gaat het met andere atleten een stuk minder, ik zie een jonge vrouw liggen die gereanimeerd wordt. Gelukkig heeft ze hulp. De laatste drie kilometers loop ik in één keer door richting finish (voor zover ik me kan herinneren).

En dan het moment dat je het Ironman stadion binnen gaat. Iedereen door dolle heen, high five hier, high five daar. Een enorme lichtshow, muziek en de magische woorden op de finish “you are an Ironman!” Na de finish felicitaties in ontvangst genomen. Mijn eindtijd is 11:37, ik word 1240ste van de 2488.

Iedereen bedankt voor alle support, felicitaties en gelukwensen. Speciale dank voor iedereen die naar Spanje is gekomen om mij supporteren en niet te vergeten mijn trainingsmaatjes. Top!

Op naar de Challenge in Roth …