Embrunfemme meets Embrunman

19 september 2018 | Irvin

10 vragen van Embrunmanfinishers Annegreet en Irvin aan elkaar…

I: Waarom een hele en waarom deze (als eerste)?

A: Op een mooie lente dag op de fiets in een vlaag van verstandsverbijstering dacht ik bij mijzelf “Waarom ook niet” en deze triatlon omdat ik mezelf geen druk op wilde leggen qua tijd. Daarnaast is de omgeving veel mooier dan het vlakke polderland met tegenwind.

A:Hoe heb ik je over kunnen halen om de Embrunman nog een keer te doen?

I: Het was meer een kwestie van opofferen, ik dacht dat je geen buddy zou kunnen vinden die dat met je zou willen doen MAAR ik had hem altijd nog wel een keer willen doen.

I: Hoe verliep jouw voorbereiding en welke hobbels ben je daar in tegengekomen?

A: Niet geheel vlekkeloos, maar dat is dan ook zelden het geval. Kinderen die in bed plassen in de nacht, kinderen die ziek zijn in de nacht en besmettelijk zijn, Johan die een fysieke challenge voor zichzelf bedenkt waar mijn trainingsschema onder lijdt/leidt en oh ja... ook nog 2 studies en werk.

A: Was jouw voorbereiding psychisch of fysiek zwaarder?

I: Fysiek, want er is geen training geweest waar ik geen plezier aan heb gehad, geen trainingsweek die niet leuk was en geen wedstrijd die me tegen stond. Het was vooral een fysieke uitdaging vanwege de blessures en een zeer stevige griep. Maar na  generale repetitie in (Challenge) Roth was alles over.

I: Wat was jouw beste (wauw) moment in de wedstrijd en wat het slechtste (wow)?

A: De zonsopkomst tijdens het zwemmen en het fietsen en de laatste ronde van de marathon waren wauw momenten. Tijdens de eerste afdalingen maakten mijn remmen een verontrustend geluid, voorheen hoorde ik ze nooit. Hierdoor durfde ik niet goed te dalen tijdens de eerste 40 km, dit was wel een wow momentje.

A: Wanneer had je last van de relativiteit ofwel wanneer duurde de tijd langer dan eigenlijk het geval was?

I: De laatste twee klimmen voelden aan als een eeuwigheid, de eerste kilometer lopen doordat de kramp in de hamstring en quadriceps schoot, ik ondersteund moest worden door een jurylid én bij toeschouwers moest bedelen om water. Na een gel en een halve liter water heb ik nimmer meer last gehad van deze krampen.

A: Wanneer heb je de tijd sneller ervaren?

I: Ik voelde me tijdens het fietsen zodanig fit dat het voelde alsof het sneller was dan de werkelijkheid deed vermoeden. Eigenlijk gingen de laatste 41 kilometers van de marathon gevoelsmatig ook best snel voorbij ;-). De snelheid was tijdens de race helaas niet snel genoeg om de relativiteitstheorie van Einstein te bewijzen…

I: Hoe heb je de dag voor de wedstrijd beleefd?

Een beetje schizofreen, de ene helft van de dag bezig zijn met moedertje spelen en de andere helft met je hoofd proberen te zijn bij je spullen en de wedstrijd van morgen in de hoop dat je alles in het snotje hebt…Ik lag veel later op bed dan gepland, de wens was rond 21:30 op bed maar ik stond om 23:00 nog pannekoeken te bakken voor mijn supplybag op de Izoard en oh ja de melk was op….

A: Wat is het gevoel wat je hebt als je de voorbereiding van mij vergelijkt met die van jou?

I: Jouw chaostheorie tegenover mijn veld met zonnepanelen, loslaten tegenover overmatige structuur, flexibiliteit in het omgaan met externe omstandigheden tegenover beheerst afwijken van een vooropgesteld plan. Deze overmatige gestructuurde voorbereiding werkt voor mij heel goed en maakt dat ik kan reageren op onverwachte omstandigheden.

A: Ben je diep gegaan en hoe heb je je herpakt?

I: Mijn kramp momentje bij 1 kilometer. Je weet dat als je de goeie dingen doet dat je van kramp kan herstellen maar ook de gedachte dat ik genoeg tijd zou hebben voor de marathon en “ik ben er nou toch dus waarom niet doorgaan”.

I: Droom je wel eens over triathlon en waar gaat dat dan over?
A: In de week voor de triathlon heb ik er over gedroomd en dat was een hele gekke droom maar heb geen idee meer….

I: Heb je nog wat leuks gehoord (of gezien) tijdens de wedstrijd?

A: Ja, er waren enkele toeschouwers die van plek naar plek reden en een borat kostuum aan hadden. Op de muur van Pallon vroeg ik deze heren zich om te draaien zodat ik kon genieten van het billenuitzicht… die in het roze kostuum had lekkerdere billen dan die in het groene kostuum.

A: Wat was het grappigste wat je hebt gezien?

I: Ik kom niet gelijk op iets, maar wel op iets wat ik totaal niet leuk vond… twee mannen in borat kostuums waarvan er één vervelend goed gebouwd was.

oh ja ik weet het antwoord… ik vond het grappig dat jij me bij 39 km hard voorbij rende maar dat je door 5min tijdstraf toch niet van me kon winnen…

I: Waar ben je uitzonderlijk tevreden over en wat kon er beter?

A: Over het zwemmen ondanks verkeerd zwemmen en over het lopen. Het eten tijdens het fietsen kon beter, ik kon maar weinig vast voedsel verdragen, op m’n pannekoekjes na dan.

A: Tijdens het zwemmen heb ik kunnen genieten van de geur van verse koffie en afgebakken zoete broodjes, helaas zwommen er ook mannen met slechte eau de toilet voorbij. Heb jij ook een zintuigelijke sensatie gehad tijdens de triatlon?

I: Bij gebrek aan zintuigelijke sensatie zwom ik bijna tegen een boei aan en het grindpad naast het plan d’eau heeft een hele specifieke, prettige geur. De geur van dixies in het parc fermee, iedere triatlon ruikt zo….

I: Heb je wel eens twijfels gehad in de voorbereiding en/of in de wedstrijd en hoe heb je daarmee gedeald?

A: Ja ik had twijfels in de voorbereiding. Door alle externe omstandigheden die mijn schema in war schopten (alsof ik een schema had) had ik voor mijn gevoel te weinig gefietst. Door het vertrouwen wat Johan had in mijn kunnen en ook het gevoel van dat ik er toch niet meer van kan maken ben ik met een goed gevoel aan de race begonnen. Wel had ik tijdens het fietsen een ietwat langdurig moment (lees 90m km lang) dat ik geen vast voedsel kon hebben, weg eetschema. Heb ik er een keer één, loopt ie in de de soep. Ik was bang dat ik hierdoor tijdens het lopen in de problemen zou komen maar heb het genomen voor wat het was en ben me gaan focussen op de pijn die ik voelde. Met dank aan maurten, water, wat gels en tomaten met zout was het prima te doen.
 

A: Wat neem je mee uit deze triathlon naar de volgende en wat “ditch” je?

I: Afwisseling van repen en gels om gelverzadiging tegen te gaan tijdens het lopen want iedere gel is tijdens het lopen een mentaal momentje. Voedingsplan na de race: patat, bier, likeur, Macdonalds, frambozenbeignets, chocoladetaart en nog veel ook.

Ik kan zo niets bedenken wat ik wil “ditchen” want overall is dit de beste triatlon tot nog toe, alhoewel, het beeld van mannen in borat kostuum wil ik graag wel kwijt…

I: Had je nou wel of geen string aan bij het lopen?

A: Ja

A: Eén zin voor deze belevenis.

I: Af en nu de volgende…

A & I: Waar wil je verder nog iets over kwijt?

I: Dat het fijn is om een buddy te hebben in aanloop naar de wedstrijd ondanks dat je er geen km mee samen traint, meer om het idee dat je het samendoet en vooral dat je elkaar de ruimte laat om je eigen ding te doen. Het geeft een positieve prikkel tijdens de wedstrijd en in de voorbereiding om je scherp te houden. Het publiek en de toeschouwers die langs de kant stonden maakten het echt af en was echt de kers op taart. De positief kritische en relativerende houding van mijn familie t.o.v. mijn naar het abnormale neigende sportambities zorgden voor een goede balans in het geheel.

A: Ik sluit mij volledig aan in het buddy verhaal, had het niet beter kunnen verwoorden; jij was mijn spreekwoordelijke stok achter de deur…Ik heb me verbaasd over mijzelf en ben blij met jou als buddy en blij met alle mensen van TVD en aanhang en familie en vrienden die langs het parcours stonden en bovenal blij met Johan, mijn rots in de branding (en ik de chaos in zijn leven).