In the land of the gods, I became a Greek Hero

5 november 2023 | René

Deze Griekse sage begint eigenlijk zes weken eerder in Montenegro. Mijn trainingsjaar was gericht op Black Lake Extreme Triathlon, waar een directe kwalificatie moest worden afgedwongen voor de Norseman. De voorbereidingen verliepen volgens plan en ik was er klaar voor. Tot twee dagen voor de wedstrijd: ik werd ziek. De race ben ik nog wel gestart en waar het zwemmen nog wel aardig ging, was het op de fiets meteen duidelijk: dit ging hem niet worden. Na 23 km ben ik afgestapt en in de auto gestapt. Einde race, einde Norseman ambities.

Toen de eerste teleurstelling weggezakt was, trokken we de stoute schoenen aan om te kijken welke Xtri wedstrijden er dit jaar nog in Europa zouden zijn.  Zo kwamen we uit op The Greek Hero op Corfu op 22 oktober. In de tussen liggende periode heb ik nog een goed trainingsblok kunnen draaien en was ik weer topfit.

Vooraf waren de weersvoorspellingen niet al te best, veel wind en wat regen. Bij de briefing op vrijdag werd er al medegedeeld dat het zwemmen geen point-to-point langs de kust zou worden, maar 3 rondes in de baai. Dit om de veiligheid te garanderen, vanwege de harde wind die werd voorspeld. Na de briefing moest er nog een korte stop bij een lokale fietsenmaker gemaakt worden, voordat we terug naar het hotel gingen om ons klaar te maken en te slapen.

De volgende ochtend werd er medegedeeld dat de wind nog harder waaide dan was voorspeld en dat er daarom slechts één ronde van ongeveer 1200 meter gezwommen zou worden. Ook werd de start iets uitgesteld zodat er in het licht gezwommen kon worden. Nadat ik mijn fiets en spullen had klaargezet in de wisselzone, werd er gestart vanuit het water. Eerst een stukje tegen de golven in, daarna het lange stuk met de golven mee. Ik dacht hier in de kopgroep van 3 te zitten, omdat er voor ons een kano voer. Op de terugweg was het lastig navigeren vanwege de hoge golven en misten we bijna een boei door de (verkeerde) aanwijzingen van deze kanoër. Ik kwam als 4de uit het water, want bijna 5 minuten voor ons bleek een oud Zweeds professional al als eerste het land weer te hebben bereikt.  

Op de fiets was het de eerste 15 km vlak en windje mee. Wel natuurlijk Grieks asfalt, dus het was de hele ronde goed op blijven letten. Ik reed al snel in een niemandsland, met niemand meer voor of achter mij in het zicht. Op de eerste klim kwam ik erachter dat ik mijn zadel niet goed had vastgedraaid, want die zakte bij elke hobbel een beetje. Gelukkig was mijn vriendin, partner in crime en super supporter, nooit ver weg. Na een kleine minuut stil gestaan te hebben om het zadel goed te zetten en vast te draaien, kon ik weer verder. We fietsten eerst richting het noorden om daar langs de kust te rijden. Ik heb er eerlijk gezegd niet veel van mee gekregen, want ik zat goed in de wedstrijd en was geconcentreerd om geen stuurfouten te maken. Vanaf km 59 tot 92 mochten de supportwagens niet volgen, dus ik zag Carola pas weer bij het 92 km punt. Hier hoorde ik dat de nummer 3 in de wedstrijd had liggen overgeven, wat mij wel vleugels gaf, want nog geen 5 km later haalde ik hem in. Ik lag nu op podiumkoers! Hiervandaan reden we op een goede N weg richting het zuiden, met wind tegen weliswaar, maar ik kon nog steeds het vermogen trappen wat ik wilde. Hier lag ik zo gefocust te fietsen, dat ik tot 2x toe Carola gemist heb. Na het laagste punt bereikt te hebben, ging het weer richting het noorden en dus weer wind mee. Hier was ook weer een lange strook waar er niet gesupporterd mocht worden. Ook dit was weer een mooie, smalle weg langs de kust, door kleine dorpjes en langs stranden en boulevards. Aan het einde stond de nummer 2 in de wedstrijd met een lekke band, ik lag dus nu 2de in een Xtri wedstrijd. Vanaf hier begon ik toch wel wat krampverschijnselen te krijgen in de benen en kon de laatste beklimming richting T2 ook niet meer zittend klimmen. De 175 km met 2400 hoogtemeters had ik afgeraffeld in 5:50 uur.

Ondanks de beginnende krampen voelde ik me sterk van de fiets af komen en kon ik prima lopen. De eerste 10 km was redelijk vlak en leidde ons door het binnenland van Corfu, door kleine dorpjes en bossen. Daarna kwamen de stukken langs de kust, stranden en rotsen. Vlak voor de eerste rotspartij waar je met handen en voeten overheen moest, zag ik de nummer 3 weer vlak achter me lopen. Maar na de rotsen en een 2de stuk strand zag ik hem niet meer terug. Na het 3e strandstukje en een beklimming naar boven, zag ik ineens de nummer 1 lopen. Hij was op een vlak stuk aan het wandelen. Bij het passeren vroeg ik nog of alles goed was. Het antwoord stemde mij tevreden, want hij had zichzelf opgeblazen. Achteraf gaf hij aan te weinig water te hebben meegenomen en dus gedehydrateerd was. Op km 16 zag ik mijn supporter weer en ze had (ondanks een slecht werkende tracker) door dat ik eerste lag. Maar ze wist niet wat mijn voorsprong was en wat de anderen daarachter weer deden. Ik moest dus wel blijven pushen met lopen. Vanaf T2A moest er een supporter mee lopen. En omdat Carola nog herstellende is van een achillespeesblessure, kreeg ik een lokale held toegewezen. Hij was wel een goede ultra loper, maar niet snel en hij zag er dus ook wel een beetje tegenop om met mij te moeten lopen. Hij had met de organisatie al afgesproken, dat ik door mocht lopen als hij het niet bij kon houden. Dat heb ik dan maar ook gedaan na 3 km. Carola bleef bij T2A staan wachten om live mijn voorsprong te klokken. Dat bleek al een ruim kwartier te zijn. Ik wist dus dat ik geen risico’s hoefde te nemen. Op het 32 km punt zag ik Carola weer en hier bleek dat ik de wedstrijd rustig uit kon gaan lopen. De finish was aan de voet van het kasteel Angelkastro. Na 10:31 kwam ik als eerste over de finish van de Greek Hero en mag ik me een Xtri winnaar noemen. Dit betekende ook een directe kwalificatie voor het Xtri World Championship tijdens de Norseman 2024!

Normaal is het lopen mijn zwakste onderdeel, maar vandaag heb ik een loopparcoursrecord neergezet. Mijn supporter en lieve vriendin Carola was ook deze dag weer super in vorm.