Marcel & Robin im Tirol.. (7)

Donderdag 22 Juli.

Toen ik gisteren vanuit Livigno naar ons volgende hotel reed, stuurde de TomTom me over de Passo Gavia (spreek: Passo Gaafia). Blijkbaar staat die ingesteld op de kortste route en niet op de snelste. Maar mij hoor je niet klagen.

Wat een schitterende pas. Via een 24km lang toeristisch weggetje kom je op de uiteindelijke top. Deze ligt op 2650meter hoogte. De afdaling, is iets minder lang en fraai, maar nog steeds indrukwekkend. Ik wist op dat moment precies wat ik de volgende dag zou gaan doen.

Als Marcel en Robin vertrokken zijn voor hun tocht, start ik ook voor de mijn. Net als de klim een beetje begint, wordt mijn ritme onderbroken door een of andere toertocht voor moutainbikers. Toevallig rijden Marcel en Robin daar ook in. Ik groet ze en vervolg mijn pad.

Na 6 km klimmen, kruist de TransAlp wederom mijn weg. Dit keer wacht ik niet, maar klim gezellig met de meute mee. Je kan merken dat de afgelopen dagen hun tol beginnen te eisen, want ik passeer het ene na het andere team. Na enige tijd moeten zij de verharde weg te verlaten. Mooi moment om ons team nog een keer aan te moedigen. Vanaf nu moeten zij en ik het alleen doen.

Er liggen nog ruim 12km klimmen voor me. Op zich valt de klim me mee. De klim is vrij gelijkmatige klim. In het begin zitten nog wat stijle stukken, maar naarmate je hoger komt, blijft het percentage vrij constant. Ik kan daardoor in een mooi ritme blijven fietsen. De omgeving is schitterend en dat geeft me telkens weer energie en afleiding.

Op de top laat ik onder het genot van een heerlijke cappucino het uitzicht even op me inwerken. Ik maak kennis met een belgische triathleet. Hij was op de helft van zijn tocht van ruim 120km en moest nog wat colletjes. Samen beginnen we aan de afdaling. Aangezien hij op de racefiets zat en ik op de ATB kon ik hem niet bijhouden.

Even later zie ik hem in een bocht staan met een lekke band. Gelukkig was hij niet gevallen, maar de schrik zat er toch goed in. De motivatie om de tocht te vervolgen was weg. Omdat zijn auto in een dorpje bij ons hotel stond, bood ik hem aan om hem daar met de bus naar toe te brengen. Een aanbod dat hij met beide handen aannam. Ach ja, je bent en blijft begeleider....

Marcel en Robin hadden inderdaad weer een tourtje voor zich. Vanuit de start is het op deze zonnige en warme dag wederom gelijk klimmen, (1400m) met een stukje van Passo del Gavia. Het laatste stuk gaat over en pad met hele grove stenen wat het klimmen erg lastig maakt. Hierna volgde 10km single track (heel smal pad met technisch moeilijke stukjes), ingehakt in een steile bergwand. Dit pad is duidelijk niet geschikt is voor mensen met hoogtevrees, een stuurfoutje en je ligt een heel stuk lager dan gewenst.

Omdat de meeste teams hun kruit de afgelopen dagen hebben verschoten zouden we ze graag willen in halen, maar dat gaat helaas niet omdat inhalen onmogelijk is. Hierdoor schiet dat stuk niet lekker op. Na een klim omhoog volgt een vreemde afdaling met een ondergrond van zand en grove stenen. Marcel maakt een inschattingsfout en gaat onderuit op een heel stijl stukje. Na wat getier gaat het wel weer.

Nu volgt een stuk wat ons op het lijf geschreven is. In een lange lijn 40km naar beneden met wat kleine klimmetjes (200m) Ter info: Het grootste hoogte verschil in Nederland is de klim vanuit Epen de Vaalserberg op (150m). De Camerig voor de kenners. De laatste 15km gaan grotendeels over een breede asfaltweg, hierkomt de ware triathleet in ons boven. Één voor één halen we de voorligende teams in en we zijn lekker op tijd binnen.

Nu kunnen we optimaal profiteren van het heerlijke hotel. Zwembadje, bubbelbad, zonneterras en een uitstekend dinner.

Morgen de korte maar zware etappe naar Madonna di Campilio.