Ik trakteer!

27 juni 2016 | Joyce

Afgelopen zaterdag was het dan zover, mijn eerste ¼ triathlon. Wanneer ik mij zo enthousiast heb ingeschreven voor deze uitdaging in Oud-Gastel weet ik niet, maar dat zal ongetwijfeld op een moment zijn geweest dat ik dacht de hele wereld aan te kunnen.

Enige tijd geleden ontving ik een leuke mail van Irvin met de vraag of hij mij voor zijn trainerscursus mocht begeleiden tijdens mijn wedstrijd. Natuurlijk kon ik daar als groentje geen nee op zeggen en welke amateur triatleet heeft er nu een persoonlijke begeleider, nou ik dus!

Die begeleiding pakte Irvin vrij serieus aan moet ik zeggen. Ik werd geïnterviewd, moest doelen benoemen en tips en trucs werden gedeeld. Hoewel ik mij altijd vrij relaxt voel voor wedstrijden (ik zie 't immers altijd als een goed georganiseerde training) wilde ik Irvin niet teleurstellen om als laatste binnen te komen. Van tevoren toch maar de door Irvin toegezonden checklist afgewerkt en de site van Oud-Gastel goed doorgenomen. Iets wat ik normaal gesproken nooit doe. En ik weet nu waarom. Ik zag tijden van vorige edities voorbijkomen en het lood zonk mij enigszins in de schoenen. Toen ik het tijdschema voor de ¼ triathlon bekeek voelde ik voor het eerst de zenuwen in mijn buik, 13.45 uur (2 uur en 45 minuten na de start!) binnenhalen laatste deelnemer…slik.

Aangezien mentale begeleiding ook hoort bij de service die Irvin biedt, gelijk een mail gestuurd met al mijn angsten. Zo enorm fijn om dan terug te krijgen, dat ik mij vooral geen zorgen hoef te maken om de eindtijd en dat ik bij de finish met open armen wordt opgewacht. Bam, in 1 klap alle zenuwen weg. Afgelopen donderdagavond na de zwemtraining nog even samen de laatste puntjes doorgenomen en beloofd, dat wanneer ik rond de door mij gedroomde 2 uur 50 zou halen, ik trakteer op appeltaart. Met mezelf heb ik afgesproken dat ik probeer om binnen de 3 uur binnen te komen.

Zaterdag met Irvin afgesproken en samen zijn we naar de zwemstart gefietst. Fiets werd goedgekeurd en ik kwam André tegen, die al klaarstond in zijn wetsuit. Misschien voor jullie heel normaal om een wetsuit te dragen, maar ik doe alles net ietsje anders dan anders. Voor mij geen wetsuit, maar het prachtige trisuit van de TVD. Alle fietsspulletjes volgens de instructies van Irvin klaargelegd en na een high-five het water in. Watertemperatuur was heerlijk en ik heb geprobeerd in een flow te komen met het zwemmen. Na een klein omweggetje, lees vreemde afwijking in het water, kwam ik 26 minuten na de start uit het water. Ik ben geen snelle zwemmer, dat weet ik, maar ik verzuip niet en dat is t belangrijkste. Onderweg wel ingehaald door andere kleuren badmutsen (de mannen van de 2e divisie waarschijnlijk), maar goed.

De eerste wissel ging goed en binnen no-time zat ik met hardloopschoenen, ja je leest het goed, op mijn racefiets met gewone pedalen (ja ik zie je denken….). Het fietsen ging over 40 km in 2 rondes over een parcours van 20 km. Onderweg aardige wind tegen en opzij, maar ik genoot (tip van Laura!) en heb alle vrijwilligers eet smakelijk gewenst, het was tenslotte lunchtijd. Op de fiets mijn appelsap gedronken, maar mijn banaan vergeten (dom). Ik fiets meestal alleen op 't kleine blad, maar onderweg tijdens een afdaling ben ik toch overgegaan op het grote blad en dat ging me een partijtje lekker. Toen ik in het dorp arriveerde, wilde een vrijwilliger mij dirigeren naar 't parc ferme, maar ik was nog scherp en zei nee ik moet nog een tweede rondje! Je had de angst in Irvin zijn ogen moeten zien….Ik had geen idee hoe hard ik ging, maar ook hier bedacht gewoon je eigen race rijden en de rest laten voor wat 't is. Onderweg bij het tweede fietsrondje nog de toppers van de 2e divisie bij de heren aangemoedigd. Man, wat zag dat er goed uit! Bij binnenkomst in het parc ferme riep Irvin mijn tussentijd, 1 uur 50. Mijn tweede wissel kon sneller (helm netjes ophangen moet ik volgens Irvin volgende keer maar achterwege laten), maar omdat ik mijn loopschoenen al aanhad kon ik beginnen aan het laatste onderdeel.

Die banaan had wellicht een snellere looptijd kunnen opleveren, dus tijdens 't lopen beetje uitgerekend dat ik ongeveer 1 uur over deze 10 km zou doen. Lopen voelde aan als thuiskomen, heerlijk, eindelijk iets waarvan ik weet hoe 't moet aanvoelen. Psychisch is 't overigens wel een dingetje om twee keer hetzelfde stuk af te leggen, zeker als iedereen om je heen al gefinisht is. Ik heb om de tijd te doden maar een spelletje gespeeld onderweg, bekers water halen en brengen. Niet alleen omdat t lekker is om iets in de hand te houden tijdens het lopen (meestal speel ik piano, maar dit werkte ook prima), maar vooral ook om het parcours schoon te houden. Ik hoop overigens dat alle lege gelletje die ik onderweg ben tegengekomen niet van onze vereniging waren.

Mijn finishmoment was geweldig, ik heb genoten van een echte Ironman finish (ik weet dat dit niet zo is, maar laat mij lekker in die droom). Met een tijd van 2 uur 44 minuten en 29 seconden (niet als laatste!) betekent dat trakteren! Dus APPELTAART uiteraard met slagroom na de zwemtraining komende donderdag.