The Double Brutal

18 september 2022 | René

Eindelijk was het dan zover: The Double Brutal! In 2018, na de Triple Dutch, besloot ik om deze wedstrijd te gaan doen. Maar eerst wilde ik wat ervaring opdoen in ‘normale’ extreme triatlons. Daarom heb ik in 2019 de Celtman (Schotland) en Janosik (Slowakije) gedaan. In 2020 en 2021 ging de Brutal (net als vele andere wedstrijden) om de welbekende redenen niet door, maar heb ik gelukkig wel wat andere wedstrijden kunnen doen: in 2020 de ThorXtri (Noorwegen) en Grimm Extreme (Duitsland) en in 2021 de Bearman in de Pyreneeën van Frankrijk.

Ook dit jaar werden de deelnemers van de Brutal geconfronteerd met een moment van schrik, met het bericht van het overlijden van koningin Elisabeth. Al snel kwamen er de nodige geruchten voorbij dat er een periode van 10 dagen zonder sport zou worden ingelast. Gelukkig kwam de organisatie van de Brutal al snel met duidelijkheid dat de wedstrijd gewoon door zou gaan, maar dat er voor de start een minuut stilte gehouden zou worden.

Zaterdagochtend 10 september stond de wekker om 5:00 uur, want de start van de wedstrijd was om 07:00 uur. De start was tegelijkertijd met de halve en de hele, dus met een goede 200 atleten werd er massaal gestart. Er moesten 8 rondjes van 950 meter gezwommen worden en na elke 2de ronde moest je via het strandje over de mat lopen. Na de start, lag ik al vrij snel achter de kopgroep van de hele triathlon. Helaas was ik deze na de landgang kwijt, omdat ik, mijn schema volgend, vloeibaar voedsel tot me nam en zij direct door het water in konden. Het gat kreeg ik niet meer dicht gezwommen, dus heb ik ze moeten laten gaan. Na bijna 4 rondjes solo te hebben gezwommen kreeg ik gezelschap van de nummers 2 en 3, hier ben ik bij gebleven en uiteindelijk kwam ik als 2de met een tijd van 2:14 uit het water.

Snel de tent in, afdrogen en (volledig) omkleden naar fietskleding. Als 2de sprong ik op de fiets. In totaal moesten er 8 rondjes van 46,5 km (en 600 hoogtemeters) gefietst worden. Het eerste rondje ging soepel in 1:33 en dus veel te snel. Hier hoorde ik ook dat ik als eerste in de wedstrijd lag, dit geeft de mens wel moraal. Elke ronde zou ik even stoppen om nieuwe bidons met sportvoeding en water aan te pakken en heel even van de fiets af te stappen. Het tweede rondje deed ik voor mijn gevoel rustiger aan, maar kwam ik terug in 1:38. Ik had dus duidelijk de juiste fietsbenen ingepakt. De volgende rondes verliepen zonder al te veel problemen. Het weer was meer dan prima, rond de 20 graden, beetje bewolkt, af en toe een zonnetje en er viel soms een klein druppeltje. De rondjes afwerken was zeker niet saai, want het parcours liep door het prachtige glooiende landschap van Snowdonia National Park met pittoreske dorpjes en met op het einde 1 klim van 6km a 5%. Na het 6de rondje moest de verlichting op de fiets worden gezet, want het begon donker te worden. Tijdens het 8ste rondje heb ik een jasje aangedaan en vlak voor de laatste afdaling mijn handschoenen, want het werd toch wel wat frisjes. Na 13:33 stapte ik van de fiets, zelfs de vrijwilligers waren verbaasd over de snelle fietstijd (“Are you a machine?!”), want het was een onofficieel nieuw parcoursrecord.

In de tent weer volledig omkleden naar de hardloopkleding om als eerste de Snowdon mountain op te lopen. Na een korte (medic) briefing mocht ik in gezelschap van mijn vriendin Carola naar boven. De berg op en af is een buddy verplicht vanwege de veiligheid. Vooraf was ze nogal bezorgd dat ze mijn tempo niet kon bijhouden, maar naar boven had ze er een dusdanig tempo in dat ik daar dus moeite mee had. Op ongeveer ¾ werd ik ingehaald door de nummer 2, hij had duidelijk meer ervaring met bergtrails lopen, want hij kwam ons hard voorbij. Ik heb me niet gek laten maken en we zijn gewoon op eigen tempo omhoog gegaan. Bovenaan bij een medicus melden en dan dezelfde weg weer terug. Na een kleine 3 uur stonden we weer beneden. Bij de auto even omkleden naar wat lichtere kleding en een groot gedeelte van de verplichte uitrusting dumpen in de auto.

Er moesten 8 rondjes rond het meer gelopen worden, de eerste 4km over asfalt waarvan de eerste 2 vlak. De afdaling was over een trailpad. De eerste 2 rondjes liep Carola mee. Ze heeft in totaal 32km met mij gelopen, dus dikke kuddo’s voor haar prestatie. Ronde 4 en 5 waren het zwaarst, ik liep alleen en was al bijna 24 uur onderweg. De vermoeidheid begon toe te slaan en moest grote moeite doen om mijn ogen open te houden. Gelukkig kwam het zonnetje op en kwamen er wat meer deelnemers op het rondje. Na een snelle blik op de tussentijden, zag ik dat de nummer 1 een kleine 10 minuten achter mij liep. Ik was vastberaden om te voorkomen dat ik zou worden gelapt. Van het zonnetje en het weerzien van Carola (die het vlakke stuk asfalt met me mee is gaan fietsen) kreeg ik wat energie en kon ik zowaar de laatste 3 rondjes nog wat versnellen.

Eindelijk mocht ik dan finishen met een tijd waarvan ik vooraf niet durfde te dromen: 27:49:11 en daarmee finishte ik dus als 2de op The Double Brutal.

Groot is dan ook mijn dank naar Carola die niet alleen die 32km heeft meegelopen, maar ook de laatste maanden met mij moest leven. Een leven wat eigenlijk volledig in het teken stond van trainen voor deze uitdaging. Verder natuurlijk mijn broertje Bas, die het hele avontuur in Wales onvermoeibaar bleef supporteren. En dan nog uiteraard mijn coach Dimitri voor de schema’s die mij wederom op het juiste moment liet pieken.