Embrunman 2011

Nee, de titel klopt. Buiten het delen van mijn ervaring op de korte afstand tijdens de afgelopen Embrunman is dit bedoelt als promotie voor volgend jaar. Daar meedoen aan de lange afstand is uiteindelijk het doel. Mijn doel. Meedoen aan de zogezegd zwaarste Triathlon die er is. Of het de zwaarste is, daar ga ik niet over. Dat moet iedereen maar voor zichzelf beslissen.

Wie de omgeving van Embrun een beetje kent weet wat je daar kunt verwachten qua parcours. Zo stapte Annegreet en ik een week voor de wedstrijd op de fiets om het rondje eens even te gaan rijden. Als je dan net uit het Hollandse land komt en 300 meter na het verlaten van de wisselzone linksaf slaat en je meteen aan 8 kilometer klimmen, tussen de 7 en 11%, mag beginnen gaat alles even in het rood. Eerste gedachte:waar ben ik, waarom en hoe ga ik dit in een week (bij)trainen.

Boven aan gekomen gaat het een aantal kilometer een beetje op en af. Als net je tweede adem heb gevonden kan je meteen op zoek naar je derde en gelijk maar je vierde adem. Je ziet hem al liggen op het moment dat je een flauw stukje afdaalt. Het toetje. Ze hebben het percentage, mocht je het vergeten zijn bij terugkomst, ook maar even voor je op de weg geschreven. Het staat er echt. 29%. Ik ben dan op zo'n moment ook niet te beroerd om bovenaan te wachten en te kijken hoe Annegreet dit gaat flikken. Gelukkig voor haar zit ze met haar dikke buik op de ATB i.p.v. de racefiets (past niet meer).

Op de camping terug maar een planning gemaakt wat ik die week allemaal zou gaan fietsen om toch enigszins op een normale manier van de fiets te komen tijdens de wedstrijd. Geen probleem met de Col de Vars, Les Orres, Col de La Bonette en dergelijke om de hoek.

Na het startschot met 420 mede competitors rennend het water in had ik het al snel gezien. Hier moet ik niet middenin bllijven zwemmen. Daar er voor mij toch niets te winnen valt tijdens de eerste 1,5 km heb ik in het begin maar rustig aan gedaan om zodoende wat ruimte te krijgen, m'n eigen tempo te zwemmen en niet als een verzopen kat uit het water te komen. Na wat worstelingen op de eerste 350 meter ging het eigenlijk niet eens zo slecht. 113e uit het water.

Eindelijk op de fiets. Dan blijkt ook maar weer wat adrenaline met het lichaam doet. Naar boven kan ik aardig meekomen, maar zeker de afdaling ging heel goed en de vlakkere stukken verbaasde ik mezelf door tussen de 45 en 50 te kunnen blijven trappen. Het geen ik beloond zag worden door 29 plaatsen naar voren op te schuiven. Bij het lopen blijft het dan altijd de vraag in hoeverre het verlies te beperken valt. Ondanks mijn niet geweldige conditie viel dat op de finish reuze mee. Slechts 5 plaatsen om als 89e in 2:44:36 te eindigen. Als je dan voor jezelf een tijd tussen de 3:05 en 3:10 in gedachte had ga je met een goed gevoel weer naar het platte (hol)land.

 

Weer een ervaring rijker. Een hele mooie zelfs. Volgend jaar op voor de lange afstand. Wie weet sluiten zich nog wel andere leden van onze vereniging aan om of de lange of de korte afstand te gaan doen tijdens de Embrunman 2011.

 

Gr Johan