21 Mei, eindelijk mijn eerste triathlon!

25 mei 2011 |

Een jaar of 8 heb ik bij Hercules aan hardlopen gedaan, en werd me af en toe gevraagd of triathon niets voor mij was.
Aangezien ik ben gaan hollen om wat sterker en soepeler te worden, en ik alleen stijver werd omdat hardlopen heel eenzijdig is, had ik besloten om bij TVD te gaan sporten. Een heel goede beslissing, ik voel me veel beter en heb veel minder last van blessures.
Nadat ik in September ben komen trainen bij TVD, zou Triathlon Krimpenerwaard mijn debuut worden.


 Een maand of 8 zwemles, een aantal spinninglessen, fietstrainingen en koppeltrainingen zouden zich nu moeten uitbetalen. Gelukkig had ik al de Megabike Duathlon meegedaan, een geweldige ervaring, temeer omdat het een thuiswedstrijd is, met vele aanmoedigingen. Afgelopen maandag ook nog in open water gezwommen, dus ik was er klaar voor.
s'Morgens bij het ontbijt nog even op youtube wat 'transitions' bekeken, hoe snel een wetsuit uittrekken en zo; een goede voorbereiding is het halve werk.
In Krimpen aangekomen het startnummer halen, en dan naar de start. Ik kom al heel wat leden van TVD tegen die ook meedoen, altijd leuk om met een groep deel te nemen. Aangekomen bij het parc fermé was ik mijn sticker voor op mijn fiets vergeten. Ik had de uitgereikte tas met spullen in de auto laten liggen en alleen het startnummer meegenomen... Terug bij de auto kon ik het stickertje niet vinden en besloot alles terug te doen in de tas en terug naar het inschrijfbureau te gaan. Opeens zag ik op de tas een andere naam staan, en toen ik goed keek had ook ik niet mijn eigen nummer, maar dat van een ander gekregen. Gelukkig was diegene nog niet langs geweest om zijn nummer te halen en kon de tas eenvoudig gewisseld worden.Achteraf bleek het stickertje met een paperclip aan het startnummer vast te zitten.
Terug bij het parc fermé netjes mijn spullen klaargelegd, wat gerekt en gestrekt en mijn wetsuit aangetrokken. Na wat inzwemmen (voornamelijk om mijn wetsuit vol te laten lopen, koud!) kon de wedstrijd beginnen.
Bij de zwemtrainingen in het zwembad heb ik geleerd om 1 op 3 te ademen, maar in open water, en zeker in een wedstrijd krijg ik dat niet voor elkaar, dit is echt overleven. Kijken waar je zwemt is ook al zoiets, ik geloof dat ik 600 meter slalom heb gezwommen, wat dat betreft heb ik zeker nog een hoop te leren (en te winnen!).
Enfin, eindelijk het water uit en snel naar de fiets, onderweg de muts en bril af en de armen uit de mouwen, dat ging echt goed! Bij de fiets aangekomen mijn wetsuit zo ver mogelijk naar beneden getrokken en daarna op de pijpen staan en uitstappen, dat had ik op youtube gezien. Helaas deed ik waarschijnlijk iets niet helemaal goed want op de een of andere manier trok ik een enorme scheur in een van de pijpen.... Op zo'n moment ga je natuurlijk niet de schade bekijken maar als een echte triatleet door met wat belangrijk is. Oordopjes uit, sokken aan, fietsschoenen aan, helm en bril op, startnummer om en wegwezen. Ik had van te voren bepaald dat ik niet wilde lopen zonder sokken, en als ik ze dan toch ging aantrekken, dat ik dat dan net zo goed meteen na het zwemmen kon doen, heb ik er bij het fietsen ook nog wat comfort van. De elastieken die ik van de week in mijn schoenen heb geregen doen hun werk goed.
Waar ik geen rekening mee gehouden had is dat het op het asfalt, bij het opstappen op m'n fiets, met fietsschoenen het veel gladder is als op het gras. Gelukkig kon ik nog net mijn evenwicht bewaren en kon mijn fietstocht beginnen. Het was echt geweldig weer, zonnetje en bijna geen wind, en de wind die er was kwam van opzij, soms ook nog tegengehouden door bomen. Er waren wel een paar vervelende plekken in het parcours, rare bulten bij bruggetjes, maar dat had ook een voordeel. De jongens die eigenlijk iets harder reden als ik, hadden waarschijnlijk wat duurdere fietsjes en durfden niet zo hard eroverheen zodat het telkens stuivertje wisselen was. Na 2 keer heen en weer moesten we aan het einde een fietspaadje op, dat had ik even gemist. Leek me niet zo'n probleem en dacht: ga ik toch door de berm het fietspad op! Wat ik niet bedacht had is dat dat met die dunne bandjes door een heel zachte berm niet gaat, kwam dus tot stilstand met mijn voeten in de pedalen en kukelde om. Gelukkig was de berm echt heel zacht, ben uitgeklikt en verder gaan hollen naar het parc fermé (25 meter).
Het was voor mij nog een stukje lopen naar mijn spullen, en aangekomen mijn schoenen gewisseld. Als hardloper heb ik mezelf aangeleerd aandacht te besteden aan het aantrekken van mijn schoenen, dus leek dat wel een eeuwigheid te duren. Toen ik ze eindelijk aan had en wilde beginnen aan mijn 5 km, bleek dat er nog een oordopje in mijn rechterschoen zat... Schoen weer uit, oordopje eruit, schoen weer aan, en gaan. De eerste 500 meter waren echt zwaar, ik wist eigenlijk niet wat er gebeurde, was er een beetje van in de war. Met de koppellooptrainingen had ik niet zoveel problemen, maar dit was echt andere koek. Dacht er zelfs aan om te gaan wandelen. Gelukkig kon ik mezelf bij de les houden en ging het na die 500 meter steeds beter, haalde nog een paar mensen in.
Na 1 uur, 6 minuten en 8 seconden was het voorbij, best tevreden kon ik me tegoed doen aan het fruit en gebak dat voor de atleten wat klaargezet.
Het was een heel leerzame ochtend, maar bovenal een leuke wedstrijd, niet in de laatste plaats doordat er nogal wat TVD-ers meededen en aanmoedigden!
Op naar de volgende, Marc van Hemert.