Mijn eerste kwart triathlon - Beesd

28 juni 2011 |

Het is alweer bijna anderhalf jaar geleden dat ik na een oproep in de krant mij aanmeldde voor de cursus “start to Tri”. Waarom ik daarvoor koos weet ik nog steeds niet. Een zwembad had ik zeker zeven jaar niet meer van binnen gezien en ook mijn racefiets had ik 20 jaar geleden al van de hand gedaan. Hardlopen deed ik dan nog wel zo af en toe, maar een vijf kilometer vond ik al heel wat. Mogelijk was het gewoon de uitdaging van de triathlon wat mij aantrok.


Gezamelijk in het dorpscafe (foto Coen van der Kamp)

 Na twee 1/8ste wedstrijden in het eerste jaar besloot ik mijn doelen te stellen op de langere afstanden. Met behulp van het trainingsschema van Christel wilde ik mij goed voorbereiden op een kwart afstand waarvan de eerste die van Beesd zou zijn. De voorbereiding ging op schema totdat ik door mijn rug ging tijdens een fietstraining. Weken niet meer gefietst en een week voor de wedstrijd weer een keer kunnen oefenen op de racefiets.
Mooi weer was niet voorspeld voor de 26e triathlon van Beesd. Dat bleek ook wel het was maar 13 graden en het regende al de hele ochtend. Daar aangekomen was de ploeg vrij snel compleet, te weten Marcel, Hannie, Erik, Fenna, Coen, de tweede Erik, Hannie, Coen en Andre. Voor mij en Fenna was de kwart afstand nieuw en voor Hannie was het haar eerste achtste wedstrijd. Na een kopje thee en koffie in een buurtcafé maakten wij ons gereed voor de wedstrijd.
Het zwemmen lag circa 5 km vanaf het Parc fermé in het centrum waar de wissel was van het fietsen naar het lopen. Eerst dus een stukje fietsen naar het zwemstartpunt. Ik was ook wel nieuwsgierig hoe het zou gaan dit keer met een wetsuit welke ik enkele weken geleden van Frank heb kunnen overnemen. Een beetje vreemd vond ik wel dat ik allemaal mensen zag inzwemmen, niet echt een klein stukje, zelfs tot voorbij de boei van 250 meter. Dus 500 meter inzwemmen voor 1.000 meter zwemmen. De regen was inmiddels overgegaan in miezer. Na de toeter renden wij het water in waar ik prompt meteen twee keer kort achter elkaar een flinke slok slootwater inslikte. Ik liet mij daardoor niet afleiden. Mijn bril lekte ook iets door, het klotst dan een beetje, maar het was dusdanig weinig dat ik gewoon kon doorzwemmen. Ook dit keer ook weer veel zwemmers met schoolslag, dat merk je wel bij de start in het gewoel. Enigszins zigzaggend voor mijn gevoel bereikte ik het keerpunt en vanaf daar was het rustiger en kon ik nog meer op techniek letten en bereikte zonder problemen de finish. Mijn wetsuit had ik dit keer snel uit, sneller dan met oefenen in het zwembad, maar mijn hardloopschoenen kreeg ik niet zo snel aan. Alles zat in een tas i.v.m. de regen en ik was ook vergeten mijn veters los te maken zodat ik die eerst moest losmaken. Daarna alles weer in een kleine tas doen, zodat de organisatie van Beesd ze neer kon leggen bij de Parc ferme in het centrum. Hierna een stukje hardlopend naar de fiets en kon ik gaan fietsen. Fietsen is het onderdeel dat ik minste beheers terwijl je volgens mij daar de meeste tijdwinst kan behalen. Voor mijn doen ging ik redelijk goed van start, ik zag soms 35 km/h op mijn teller. Ik probeerde dat ook vol te houden, met tegenwind kwam ik toch net onder de 30 km/h. Regelmatig werd ik ingehaald alsof ik stil stond. Marcel was daar 1 van en hij had nog tijd om mij ook nog aan te moedigen. Gewaarschuwd was voor gladheid en ik nam daarom ook geen risico’s. Een keer lette ik niet goed op en ging bijna een verkeerde kant op. Hierbij merkte ik hoe glad het was, want ik gleed hierbij best een stuk over het asfalt tijdens het remmen, maar ik bleef gelukkig overeind. De kramp schoot hierbij wel in mijn linkerkuit omdat ik daarop steunde om te keren, maar daar heb ik daarna gelukkig geen last meer van gehad. Ik probeerde mijn snelheid constant te houden en gedoseerd te fietsen omdat ik de volle 45 kilometer wilde halen. Na circa 30 kilometer kreeg ik last van mijn rechter knie. Een plaats waar ik normaal gesproken nooit last krijg en nu dus wel en het deed echt pijn. Ik ging steeds langzamer rijden. Ik probeerde nog zo goed als het kon al rijdend te masseren, maar dat werkte averechts. Ik haalde op de laatste paar kilometers nog net een treinovergang. Ik was net op tijd, de bellen rinkelde al, dikke pech voor mijn achtervolgers die er toch ook nog waren. Daarna zakte door de pijn mijn snelheid echt in elkaar. Ik kreeg amper mijn been in de rondte en was blij dat ik de Parc fermé haalde. Ik was een beetje bezorgd over of ik nog wel kon hardlopen. Mijn fiets werd aangenomen en omdat ik al hardloopschoenen aan had, had ik in ieder geval een snelle wissel. Aangemoedigd door familie aan de kant en van TVDers verderop die de achtste al hadden afgerond begon ik met hardlopen. Ik had hierbij gelukkig geen last van mijn knie. Ik merkte wel dat toen ik wilde versnellen mijn spieren dat niet toelieten, die verstijfde dusdanig dat ik weer in mijn constante tempo moest lopen. De twee keren na het keerpunt van de 2,5 kilometer ging mij het beste af en pas na 8 kilometer kon ik meer versnellen en kwam dan ook ogenschijnlijk met gemak de finish over. Na ontvangst van een mooie medaille (altijd leuk), een bidon van de Rabobank en een dorstlesser zat het er op. Voldaan en ondanks de pijn bij het fietsen heb ik een goed gevoel er aan over gehouden. Ik heb nog even gewacht op Fenna die vlak na mij binnen kwam en ben na het napraten gaan omkleden in een zeecontainer, ik had niet in de gaten dat de prijzen al werden uitgereikt. Opeens hoorde ik Marcels naam via de luidsprekers en hij mocht met zijn tweede plaats op het podium plaats nemen en de prijs in ontvangst nemen van een mooie jonge dame van de Rabo bank.
Ondanks de kou, heb ik het tijdens de wedstrijd niet koud gehad in mijn tri-suit. Mijn tijd had ik vooraf geschat op 2 uur en 50 minuten. 20 minuten voor het zwemmen, 90 minuten voor het fietsen en 60 minuten voor het hardlopen. Ik hoopte wel op 2 uur en drie kwartier, maar ik kwam met de blessure uit op 2 uur en 51 minuten. Voor mij een nette tijd. Mijn volgende wedstrijd zal die van Binnenmaas zijn en ik wil een OD doen in Spijkenisse later in het jaar.
Thuis aangekomen zag ik hoe vies en nat alles was. ’s Avonds deed mijn knie steeds meer pijn en kwam amper de trap nog op en tijdens dit schrijven op de zondag heb ik nog veel last van mijn knie. Even dus rustiger aan doen en ga straks voor een PR op de Binnenmaas.



 

Sportieve groet van Dick Steensma.