Adventurerace Braamt (ARB)

20 november 2012 | Coen

De org. van de ARB gebruikt veel afko’s. De speluitleg staat vol CP’s, WP’s, ST’s en VP’s. Afgewisseld met info over M16 en S6. Belangrijk voor groep 6A en 6B, 8A en 8B. Kijk in de tabel voor uw CT. Kortom: De Adventurerace is een avontuur dat thuis begint met hoofdpijn.

Voorbereiding deel 2. Bij de NOS maakt de presentatrice een bruggetje naar mijn favoriete weervrouw: “Marjolijn, het is koud en nat, blijft dat zo?” Antwoord: “Ja, dat blijft zo! Maar het levert wel mooie plaatjes op”. Strafpunt voor Marjolijn.

Ik lig op bed en kan de slaap niet vatten en denk: “Ik race en neem mee: loopschoenen, fietsschoenen, helm, reservebandjes, reepjes, gelletjes, biddonnetjes, tof shirtje, handdoek, regenjack, droge kleding, onduidelijke speluitleg... ja, ik heb alles!” Tevreden val ik in slaap.

Mijn wekker gaat. De laatste voorbereidingen: douchen, oogjes open, ontbijt, kusje doei! Met Ab in de auto: N3, A15, A12, A18, Braamt.

Braamt ligt in Montferland, een heuvelachtig bosgebied in het oostelijk deel van de provincie Gelderland. De heuvels in dit gebied zijn gevormd door gletsjers die de grond hebben opgestuwd. Delen van de stuwwal zijn door de eroderende werking van de Rijn ook weer verdwenen. Met 91,6 meter is de Hettenheuvel het hoogste punt van de omgeving. Naast heuvels zijn er ook dalen. De Bijland is een zandafgraving en tegenwoordig een recreatieplas met enkele eilandjes. Al deze locaties ga ik vandaag bekijken. Al weet ik dat nog niet want de checkpoints, waarvan we er zoveel mogelijk moeten bezoeken, staan op een kaart die pas na de start wordt uitgereikt.

Om 9:30 precies gaan we van start. Een klungel vertrekt vanuit het verkeerde startvak en snijdt iedereen af. Ik hoop dat hij lek rijdt. We rennen naar de fietsen, ontvangen de kaart en bestuderen hem. Kanoën is ver weg en bevat het verplichte punt. Enkele checkpoints liggen strategisch lastig. We moeten keuzes maken. We besluiten de checkpoints in het bos links te laten liggen. Die doen we, als we genoeg tijd hebben, op de terugweg.

Het is een frisse ochtend. We rijden een lekker tempo. Het is een feest van herkenning: “Hey, hier reed jij vorig jaar lek!” Het is fijn om onderweg te zijn. We vinden punt na punt. De één wat makkelijker dan de ander. Bij Hotel Belvedere hebben we meer tijd nodig. Marcel breekt én repareert zijn ketting. Met een schakeltje minder vinden het checkpoint alsnog. Ik bekijk de grond van dichtbij en krabbel weer op. Marcel heeft inmiddels de snelste weg naar het volgende checkpoint gevonden. Een spectaculaire afdaling volgt.

Bij de recreatieplas aangekomen zien we Albert en Remi in hun kano stappen. Competatief dat we zijn schakelen we een tandje bij. Op een eilandje ligt het eerste checkpoint. Hier ontdek ik dat we een normale en een kleine peddel hebben. Dat geeft niks. We liggen voor.

Onze kano-tactiek is eenvoudig: zo min mogelijk kanoën en in de luwte van de eilandjes blijven. Op het tweede eiland doen we een zuidelijke strandlanding terwijl het checkpoint op het noordelijkste punt is ingetekend. Hardlopen gaat sneller en past bij de kano-tactiek. Ab en Remi hebben voor een ander strandje gekozen. Ook geen slechte keus. We rennen nu en bloc. Ik: “Hoe gaat het?” Albert: “Mijn trapper zit los.”

We fietsen terug en hebben nog een kwartiertje voor de checkpoints in het bos. De eerste vinden we met moeite. Het wordt nu krap. We moeten op tijd terug zijn, want bij overschrijding van de cuttoff-tijd worden punten in mindering gebracht. Dan, in het heetst van de strijd, kettingbreuk nummer twee! Bicycle Repair Man hanteert de kettingpons en zet een PR. Een tijdrit volgt.

Anaërobe verbranding. De cutoff-tijd passeert. Terug op het evenemententerrein vraag ik de fietsenstallingmedewerker of dit checkpoint ook de cutoff-tijd registreerd. Antwoord: “Nee die is daar”. Hij wijst naar start-finish. De sprint naar start-finish gaat naar omstandigheden. Enigszins paniekerig roep ik: “Waar moet ik klokken voor de cutoff-tijd?” De dames wijzen me terug naar de fietsenstalling. Grrr.

We zijn een beetje van slag. Het pakken van de spullen voor het steppen en hardlopen gaat moeizaam. Voor we vertrekken doen we drie special tasks: klimtoren, boogschieten en iets met een balk. Dan beginnen we aan ons favoriete onderdeel: steppen.

Het loop-onderdeel is ver weg. We besluiten het hardlopen daarom over te slaan en ons te concentreren op de step-punten. We halen dan evenveel punten met minder inspanning. Bij één checkpoint loop ik een cross door een akker, terwijl Marcel zijn regenjas aantrekt en de kaart bestudeerd. Het is gaan regenen en het tempo zakt. Dat is niet erg, want we hebben tijd genoeg. Met gemak spring ik over een slootje en vinden we de overige checkpoints. We komen ruim op tijd over de finish.

Het is nog rustig in het douchegebouw. Als ik me sta af te drogen wordt het steeds drukker. Een medewerkster met piep-stem begint deelnemers te verwijzen naar een douche-tent. Niemand wil. Het is hier lekker warm.

In afwachting van de prijsuitreiking vertelt iedereen honderduit over de belevenissen. Tijdens de prijsuitreiking wordt ook een score-overzicht uitgedeeld. We staan met twee strafpunten op de 10e plaats. Niet slecht.

We gaan eten bij de lokale snackbar. Nog altijd belevenissen uitwisselend bestel ik schnitzelhawai. Een kwartiertje later wordt een bord met doorbakken schnitzel, twee schijven annanas, gegratineerde kaas en curry neergezet. Hongerig werk ik deze special task naar binnen.

Met sportieve groet,
Coen