LauFen in Aalsmeer

Het begon zo mooi….

Het begon allemaal in Rapperswill-Jona (Zwitserland) nadat we als LauFen team samen de 70.3
triathlon hadden gedaan. Vanaf dat moment waren we geïnspireerd en is het plan gevat om in 2013
een halve triathlon te gaan doen. Dus moesten we ook makkelijk een OD aankunnen en wel nog dit
seizoen.

Vol goede moed schreven we ons in voor de OD op 26 augustus 2012 in Almere; moest makkelijk
kunnen na een aantal kwarts en andere wedstrijden.

Tot dat…

Tot het moment van wakker worden op zondag de 26e… Het had de hele nacht al aardig gegoten
en ook toen de wekker ging, leek het wel alsof er een moessonregen gaande was… Ook in onze
slaapkamer hing tegelijk een grote grijze donderwolk en wel boven mijn hoofd!

Maar ik had met Laura afgesproken dat we er voor zouden gaan, we konden niet meer terug…

Met donderwolk nog boven t hoofd, getracht om via Whatsapp Laura te overtuigen van het feit dat
het wel heel slecht weer was en dat Aalsmeer best ver rijden was.. Maar Laura trapte daar (uiteraard
en gelukkig) natuurlijk niet in!

Dus met lood in de schoenen mezelf onder de douche gezet, spullen ingepakt en met racefiets en
onder lichte dwang van mijn liefdevolle coach/Erik richting de ophaalplaats. Daar kwam de stoere
witte bolide van onze chauffeur met partner –in-crime alias Laura aangereden en was er geen weg
terug…. Onderweg naar Aalsmeer werd het steeds droger, maar aldaar aangekomen kregen we
alsnog een flinke bui te verduren. Inmiddels was de grijze donderwolk (hangend boven mijn hoofd) al
veranderd in een lichtgrijs wolkje. Want als je er eenmaal bent, krijg je toch de kriebels…

En toen?

Tja en er was geen weg meer terug… Dus snel spullen ophalen, tas klaar maken voor de zwemstart en
fietsen naar het surfstrandje even verderop, waar het wisselterrein zwemmen-fietsen was.

Helaas kregen we onderweg nog wat nattigheid te verduren en zie dan maar eens je wetsuit aan te
krijgen, zeker als de zenuwen toch licht de overhand gaan nemen… Maar na het enige geworstel en
getrek, lukte het ons om in ons pak te hijsen.

Nou en toen gingen we uiteraard van start, en niet zomaar een, maar een echte Le Mann-start! Dat
betekent dat je met zn allen vanaf het strandje heel hard het water in rent om te gaan zwemmen.
Altijd wel iets onrustiger en heftiger dan een waterstart, maar wel erg spannend. Het zwemparcours
was langs een 350 m lange lijn zwemmen, keren , water uit klauteren (“landgang”) om paaltje heen
rennen en dan weer het water in voor de tweede ronde.

Daarna kwam het fietsfestijn; 6 rondjes om Aalsmeer en Kudelstaart heen racen met aardig
bochtenwerk. Wonderbaarlijk genoeg was het in de tussentijd droger geworden en was er -op wat
spetters na- vooral veel wind. Maargoed, gelukkig was het redelijk droog wat de deelnemers dus
minder valpartijen, lekke bandjes en andere ellende bespaart heeft.

Het waren leuke rondjes, maar na een paar rondjes ga je toch wat afleiding zoeken... zoals het
observeren van de huizen die te koop staan langs de route, de mooie watertoren en andere ongein.

En toen was het lopen geblazen.. en wel 4 rondjes rond een parkje, 2,5 km per rondje. Het leuke was
dat elk rondje een keerpunt had langs het parc fermé/finishdeel waar het publiek stond; leuk voor
de kijkers maar ook voor de deelnemers. Dit geldt trouwens ook voor het fietsparcours; ook hier
kwamen we steeds langs de zwem- en loopstart waar veel toeschouwers stonden.

En tijdens het lopen was het besef er ineens… zowel Laura als ik liepen boven schema van een 1/4 e !
Dat kon toch niet waar zijn, dacht ik nog. Maar nadat Erik nog eens riep dat ik inderdaad rond de 3
uur zou eindigen met het looptempo, begon het door te dringen; in een woord TE GEK! Dus dan ga
je net even wat harder lopen en gingen die laatste km’s bijna vanzelf. Toen was daar de finish en was
ik zoooooo blij! Laura zat een minuutje voor me en stond me op te wachten, ook helemaal happy
natuurlijk.

Net over de finishlijn aangekomen, stond daar ineens de speaker met microfoon voor mijn neus, en
begon mij gelijk te interviewen…Heel aardig bedoeld natuurlijk, maar als je net binnen bent en na
staat te hijgen en puffen, komt er niet veel dan gestamel en geproest uit…. Dus na een paar vragen
hield de beste man het ook maar voor gezien, en was het tijd om echt even uit te blazen.

Uiteindelijk had Laura een eindtijd van 2.59.16 en ondergetekende 3.01.03, voor ons beiden een
resultaat waar we heel trots op zijn! En ondanks alle regen- en donderwolken van de ochtend, gingen we met t hoofd in de wolken naar huis;)