Verslag OD triathlon almere 2 juni 2013 door Marieke Soeters

Dat is even schrikken! Het dringt ineens tot me door: zondag is mijn eerste triatlon dit seizoen! De EERSTE voor mij dit jaar, want vorige week was Krimpen omgezet in een run-bike-run. De eerste keer weer in buitenwater, de eerste keer met pak, en meteen ook maar, voor het eerst, een Olympische afstand!?!? WTF!

Na twee seizoenen met voornamelijk hobby-afstanden, was ik vorig jaar geëindigd met een kwart op Texel, mijn verste afstand ooit. Kennelijk dacht ik, dit voorjaar: laat ik maar eens beginnen met een Olympische afstand! Hmmm, misschien toch een tikkeltje overmoedig. Maar ja afzeggen is geen optie en bovendien voorspelt het een mooie dag te worden.

IJsberend pak ik mijn tas: Startband, hartslagmeter, nieuw pakje, zonnebril, petje, buffie, 2 x schoenen, helm, wel of geen mouwen, licentie, klein geld voor de zekerheid. Met de mentale voorbereiding is niets mis (in tegenstelling tot de fysieke voorbereiding) . Alles gaat in een Opvallende Groene Tas (OGT) Ideaal voor als ik morgen gedesoriënteerd uit het water kom. Ik graai nog snel een lekker comfortabele tapijtje voor de vlotte maar comfortabele wissels. Tot slot hak ik een energie reepje in 6 bonbons en verpak ik deze zorgvuldig in plastic. Een tip van Hannie, zodat ik ze snel tevoorschijn kan toveren op de cruciale momenten, zonder gehannes met papiertjes. Sofar so Good.
Daar sta ik dan. Het is zover: Twee rondjes van 750 meter met daar tussen een “standlap”. De eerste 50m, de baai uit, gaan prima, daarna : Golven! Natuurlijk niet vanachter, zodat je easy jezelf mee kan laten drijven, maar schuin van voren. Ik adem water in, slik proest en tuur naar de volgende boei, Maar ik zie vooral golven met hier en daar nog een vechtende badmuts.
Oké, nu verder. Dit onderdeel snel vergeten. Dankzij mij OGT vind ik mijn fiets snel en terwijl ik op mijn luxe tapijtje dans, fluistert Marcel nog even in, dat sokken en handschoenen echt overbodige zijn. Dat scheelt in ieder geval 1 minuut!
Het voordeel van tegenwind, is dat je de wind ook een stukje mee hebt. We fietsen vier keer heen en weer over een winderige dijk. Ideaal om (ook voor de eerste keer) mijn nieuwe ligstuur te testen. Als een bijna prof vecht ik tegen de elementen. Op de rechte stukken dan, want bij het keren, neemt mijn snelheid af, naar stapvoets, subtiel voetje aan de vloer, fiets keren en hup weer opstarten. Geen tijd om te letten op de grappen van omstanders. Ik moet verder met dit gevecht! Gelukkig heb ik, dankzij de mentale voorbereiding, om de tien kilometer een energybonbonnetje. Ik pruts wat om mijn bonbonnetje te bevrijden van plastic, maar helaas. Prutswerk! Plastic in mijn keel! Aarghh! Gorgelend en proestend en hopelijk bij het volgende onderdeel meer succes.
Voor het eerst kijk ik naar het lopen uit. Niet dat het de week ervoor zo fantastisch ging (de spierpijn, na de RBR in Krimpen, is dankzij de spiroflor creme net genezen), maar vier rondjes van 2.5 km is te overzien. Ik probeer met energieke pas en flink mee slingerende armen de gang er een beetje i n te houden. Links en rechts halen kleine moordmachines me in, maar dat kan mijn vreugde niet bederven. Ik ben er bijna! En dan heb ik het GEDAAN! YES! Als het me lukt om in de laatste 500meter nog 1 minuut te versnellen, blijf ik net onder de drie uur. Helaas. Dat zit er niet meer in. 3:01 maar tevreden! Het was een prachtige dag, een mooi gevecht tegen de elementen, precies zoals het hoort te zijn!

- The end -