Ironman 70.3 St. Pölten (Oostenrijk)

Op 26 mei was het eindelijk zover; onze eerste echte Ironman 70.3 in Sankt Polten (Oostenrijk) voor Laura en mij. Wat ging er vooraf?

In augustus 2012 hebben we een OD gedaan in Aalsmeer en dit ging dermate goed dat we beiden het eens waren; we gaan een halve doen!
In december 2012 hadden onze mannen alvast bedacht waar (ook zij) dit spektakel zou gaan plaatsvinden; Oostenrijk, en stonden we ingeschreven!

Tja en dan begint het serieuze werk; een trainingsschema volgen en gewoon keihard aan de bak. Het was best pittig en vooral lastig met onze natte en koude winter, maar het is redelijk gelukt om vol te houden. Vooral omdat we vaak samen trainden. Meestal gevolgd door een lekkere warme chocomel en een peptalk "we zijn goed bezig".
En de tijd vliegt ineens ook voorbij; ineens was het alweer Trainingsweekend en daarna nog ruim een maand... Voor het gevoel hebben we in Westervoort op Hemelvaartsdag nog een 1/4 gedaan, met goed resultaat.

Irvin had een mooi en landelijk gelegen verblijf gescoord (appartement op een boerderij), waar we de woensdag voor de Ironman zijn ingetrokken. Dit lag midden in de alpenweiden en de groene heuvels rondom de stad, en bood alle rust om ons voor te bereiden...
Op woensdag het zwemparcours zeer precies bekeken, met landgang, waar erin waar eruit foto's gemaakt om alles maar tot in de puntjes voor te bereiden.
Helaas waren de weersomstandigheden in die week omgeslagen van zonnig en 24 graden naar een natte en winderige 10 graden brrrr!

Op donderdag hebben we per auto het parcours van de fietsronde verkend. Mooie uitzichten op die mooie blauwe (meer grijsblauwe) Donau.

Vrijdagochtend zijn we afgereisd naar het Ironman-kamp voor het registreren en ophalen van spullen en 's middags fietstochtje gemaakt. Op het moment dat je die inschrijftent binnenkomt, je startnummer krijgt en alle spullen, beginnen de kriebels in je buik te komen…
We kregen drie mooie tassen om alle spullen in te verdelen; Rood, Wit en Blauw; Rood was voor het hardlopen, wit voor streetware en blauw voor de fietspullen. En dan begint dus de stress en ellende; al je spullen goed verdelen en alles drie keer in en uit pakken, om te checken of je toch echt wel alles bij je hebt, wat een ellende was dat zeg…

Omdat de briefing op zaterdagmiddag 12 uur was en het inchecken van de fietsen pas om 15 uur, en ons verblijf een half uur rijden was van het Ironman-kamp, besloten we de briefing over te slaan (en dat is onze les 1 geweest; “Never miss the briefing!!!”) want…
Toen we die middag rond 15 uur in de file (letterlijk) stonden om onze fietsen in te checken, viel het op dat alle mensen met alleen maar rode tassen in de rij stonden (en geen blauwe extra zoals wij).

Dus toen wij in de wisselzone kwamen hebben we gelijk een Ironman-dame aangesproken om te vragen waarom niemand een rode tas bij zich had, en kregen we gelijk op onze kop (les 1; “Never miss the briefing!!!”).. Want tot onze grote schrik en teleurstelling; het zwemmen was afgelast…
Oorzaak was de watertemperatuur (14 gr) in combinatie met voorspelde luchttemperatuur (6 gr) en windkracht 6; dit is onverantwoord en niet toegestaan volgens de Oostenrijkse triathlonbond.
Uiteraard helemaal begrijpelijk; maar ook onwijs balen natuurlijk!! En gelijk waren alle zenuwen als sneeuw voor de zon verdwenen.
Dat balen werd zelfs zo erg, dat Laura en ik ons diezelfde avond gelijk nog hebben ingeschreven voor Ironman 70.3 Luxembourg op 8 september 2013! Met het idee dat we toch echt een complete Ironman willen en moeten doen, al is het gewoon voor het gevoel dat het compleet is…

Zondag begon dan onze Ironman 69 en dit hield in dat we met series van 15 man tegelijk om de 30 seconden starten met rennen naar je fiets en om te beginnen aan de 90 km fietsroute. De dames mochten na de pro’s, en vervolgens de mannen per agegroup. Door alle waarschuwingen hadden we veel laagjes kleding over elkaar aan; ik voelde me net een ui…
Laura en ik konden net in dezelfde startserie komen en hebben veel lol gehad om alle dames die voor ons starten; huppelend op fietsschoenen als bambi’s op het ijs (zie de Disney-film) was een komisch gezicht!
En dan was het serieus; zo snel mogelijk het parc-fermé in rennen en je fiets zoeken, pakken en zo hard mogelijk weg rijden! De eerste 20 km waren super; met wind in de rug over een vlakke snelweg rijden (windkracht 6) ging snoeihard… Zoals altijd bleven Laura en ik elkaar redelijk bij en haalden elkaar wisselend in. Helaas was het daarna gedaan met de pret en was het ongeveer 50 km langs de Donauvallei deels tegen de wind in boxen (met 2 korte klimmen er in). Daarna een 8 km lange klim en de laatste 12 km vals plat afdalen terug naar Sankt Pölten; heerlijk!
Het fietsen ging en voelde ondanks de kou en wind goed, gelukkig hielden we het redelijk droog en konden na de eerste klim 2 kledinglagen uit, waarna Laura uit zicht raakte, maar niet ver voor lag.
Erik en Irvin hadden een later startmoment en daarom hebben we ze met fietsen niet gezien.

In het wisselterrein aangekomen was het snel je fiets in het rek hangen, op zoek naar de rode tas in het rek en je loopspullen aan doen. Dit ging allemaal best vlot en al snel vlogen de eerste kilometers voorbij. Het loopparcours was vlak en bestond uit een heen- en weerparcours van 5 km lengte een rivier heen, waardoor je steeds elkaar weer tegen kwam. Dit was goed te doen en erg leuk om de rest te zien natuurlijk! Wat wel gemeen was, dat je 3 keer door een stadion kwam langs de finish, voordat je pas echt kon finishen… Het laatste rondje lopen was best zwaar, maar wel leuk omdat Irvin mij vlak voor de finish passeerde en Erik en Laura net binnen waren. De laatste kilometer was bijna magisch; je hoort de speakers, muziek, je ziet de finish en dan weet je dat je het gewoon geflikt hebt…
En dan ren je de finishlijn over onder de Ironmanboog door, dat was een geweldig gevoel.
M’n maatjes stonden me al op te wachten en we waren met z’n vieren superblij, wat een euforie! Ik heb de hele week er na met een grote glimlach rondgelopen. En de beentjes deden alleen de dag er na pijn, maar dat herstelde wonderlijk snel.

Ondanks dat het zwemonderdeel niet doorging, hebben we een geweldige ervaring er bij en nog meer motivatie om Ironman 70.3 Luxemburg te gaan doen… op naar 8 september a.s.!