EMBRUNMAN "Seen it, Done it, Got the T-shirt"

Seen it.

Het zal een jaar of 25 geleden zijn dat ik voor het eerst in de drukte van de Embrunman terecht kwam tijdens mijn vakantie. Toen alleen nog maar bezig met wedstrijdzeilen en een beetje fietsen, was er wel een moment waarin de gedachte speelde dat het machtig moest zijn om aan zo'n evenement deel te nemen. Er gingen wat hobbels aan vooraf en het heeft even geduurd maar 15 augustus was het eindelijk zover.

Done it.

Na in 2010 de korte afstand gedaan te hebben was het afhankelijk de bedoeling dat ik in 2011 de Embrunman zou doen. Echter een longontsteking eind 2010 en een dubbele een maand voor de wedstrijd in 2011 veroordeelde me weer tot toeschouwer. Niets is zo vervelend om "gedwongen" langs de kant te staan.

Wasmachine.

04:00 uur de wekker, zachtjes de tent uit sluipen zodat de familie niet wakker wordt, een flink ontbijt (het kan wel eens een lange dag gaan worden), snel onder de douche om wakker te worden en vervolgens naar het Parc Ferme. Het is 05:00 uur en al behoorlijk druk met deelnemers en toeschouwers. De laatste spulletjes klaar zetten, de bandjes op 9,5 Bar en vervolgens m'n wetsuit aan.
05:55 uur; vanuit het startvak is het een geweldig gezicht. 1500 witte badmutsen die in het donker oplichten door de vele flitsen van de fototoestellen. Het startschot klinkt en de meute rent het water in. Na 300 meter gaan we rechtsaf en nog geen 250 meter later linksaf. Als middelmatig zwemmer is het een groot gevecht. Ja, het is donker maar sommige hebben geen idee waar ze heen gaan. Hier valt dan ook het besluit om maar wat extra meters te maken. Als ik maar uit die wasmachine ben. Het is inmiddels licht als ik uit het water kom en zie op m'n Garmin twee verrassende waardes; 4,26 km gezwommen in 1:10:00. Het ging lekker na de tweede boei, maar dit had ik niet verwacht. Vooraf had ik voor 1:15 getekend.

Fanatieke supporters

Bij het verlaten van het Parc Ferme zag ik ze eerste keer staan en bij de Finish waren ze er nog. Hun camping is aan de andere kant van het meer op een uur rijden. ze moesten al om half 5 in de auto zitten om de start te kunnen zien. Ook voor hen werd het een lange dag. Irv & Lau, de van der Waaltjes. Super! Nogmaals bedankt voor de vooral mentale support.

Vroege finale

Alleen voor het fietsen zou je al van start gaan. Dat je je sport in zo'n magnifieke omgeving kan beoefenen. Het hoog(s)tepunt is de beklimming van de Col de Izoard. Een van de mooiste beklimmingen van de zuidelijke alpen. Afwisselend van landschap en stijgingspercentage. In het boek "De mooiste cols uit de Tour de France" van Kristian Bauer wordt hij mooi in een zin beschreven. "Wild begin, fabelachtig midden, overweldigende finale". Voor mij nog geen finale, 99km gehad, nog 89 te gaan.

3e Adem

Als je eindelijk na 181km Embrun weer in fietst, zorgt de organisatie er met een paar stevige slotkilometers voor dat je zeker niet fris aan het lopen begint. Het toetje in het fietsparcours is de beklimming van de Route de Chalvet met zo'n 450 hoogtemeters in de laatste 7 km, wat het totaal op 5000hm brengt. Even op het stoeltje zitten tijdens de wissel. Mijn tweede adem heb ik voor m'n gevoel overgeslagen en ben gelijk aan m'n derde begonnen. Dit wordt helemaal duidelijk als ik na 4 km lopen de eerste keer met de klim begin die me naar het centrum van Embrun brengt. 12% - al snel wordt duidelijk dat ik dit alleen nog wandelend kan. Het loopparcours bestaat uit twee ronden dus ik kom die bult nog een keer tegen. Gelukkig kom ik Annegreet en Yonah ook geregeld tegen tijdens het lopen, enige mentale ondersteuning is vereist. Een ding is zeker in deze fase, ik moet blijven lopen want als ik stop dan ga ik zitten en weet ik niet of ik weer opsta. Het enige wat ik tijdens het lopen bij de verzorging pak is cola, en zelfs dat komt er na 28km direct weer uit.

Zombie

Als je blijft bewegen komt er, al is het na 5 uur, een eind aan die 42km en 600hm. Qua tijd een kleine tegenvaller maar de laatste 195 meter zijn zoet. Yonah staat vlak voor de laatste rotonde langs het hek en hobbelt mee de zone d'arrivee op. Met open mond kijkt hij rond naar het publiek wat achter de hekken staat aan te moedigen. Weg pijn! Nog tien meter en alle doelstellingen afvinken. Heel gebleven. Gefinisht. Liefst binnen 14 uur. Maakt dan ook niet meer uit dat je vrouw zegt dat je er uitziet als een zombie. Got the T-shirt!

Johan