Embrunman 2014 - Een sterk verhaal

24 augustus 2014 |

Mijn jaardoelen voor 2014 bestonden uit finishen in de Embrunman en er daarna een sterk verhaal over schrijven. De finish heb ik gehaald dus hierbij het sterke verhaal (een verhaal met een happy ending).

 
Uitgepakt Embrunmankratje
 
 
 
 
 

Even een aanloopje,

In 2013 zag ik Johan Moree van dichtbij over de finish komen in de Embrun Long Distance. Wat mij vervolgens bezield heeft is nog steeds niet helemaal duidelijk, maar ik was ervan overtuigd dat ik deze wedstrijd ook moest gaan doen. Het Alpenlandschap, de fraaie zwemlocatie, het enthousiasme van het publiek en natuurlijk de bizarre uitdaging van een lange afstand triathlon met 5000 hoogtemeters erin, ergens moet het een gevoelige snaar geraakt hebben.

De aanloop naar deze wedstrijd toe heeft het seizoen al tot een succes gemaakt. Hoogtepunten waren onder andere de wintertriathlon op een Groningse zomerdag (in Groningen is het kennelijk al begin maart zomer), het traditionele TVD trainingsweekend in Limburg en de door TVD goed bezochte Ironman 70.3 Luxemburg. Verder was er nog een bijzondere trainingsstage eind mei in Embrun, op de leukste triathloncamping van Frankrijk (La Vieille Ferme), die zowel sportief als muzikaal veel inspiratie heeft opgeleverd.

De wedstrijddag,

Om 4 uur ’s nachts gaat de wekker, gespannen maar toch ontspannen (eindelijk, vandaag gaat het gebeuren) wordt er een flink ontbijt naar binnen gepropt. Onder begeleiding van mental coach Laura en mededeelnemer Johan ga ik met mijn Embrunmankratje vol spullen naar de start. Nog even wat laatste voorbereidingen in het Parc Fermé, stelt niet veel voor, want alles zit tot in den treure voorbereid in tasjes, zodat ik het denkwerk op de ochtend van de waarheid kan overslaan. Dat geeft de mogelijkheid om even rustig een banaantje te eten in het Parc Fermé en te genieten van de mierenhoop die de andere 1415 atleten om me heen creëren.

De zwemetappe,

In het “net niet pikkedonker” gaat het startschot voor een ordelijke beachstart. De daarna verwachte “wasmasjien” blijkt reuze mee te vallen, ik zit dan ook (met vele andere deelnemers wier zwemtechniek moeiteloos geëvenaard wordt door hun navigatievermogen) te ver naar links, zodat ik al vroeg in de wedstrijd op de laatste boei afkoers. Gelukkig mept de lokale kanoclub, met peddels bewapend, alle vrije zwemmers terug in de goede richting naar de echte eerste bocht die op 200 meter van de start ligt. Aldaar aangekomen blijkt het nog best druk, al zwemmend met andermans kleine teen in je neusgat, een waterplant om je arm en een achterligger op je rug. Toch verloopt dit op een of andere wijze vrij beheerst; het is net de file voor de Brienenoordbrug op maandagochtend, als je stilstaat, kun je ook geen ongelukken maken. Uiteindelijk wordt de eerste bocht genomen en kan er wat meer op techniek en minder op slagkracht worden gezwommen, eigenlijk was dit best leuk.

Inmiddels vallen de eerste zonnestralen op de nabijgelegen berg Mont Guillaume en trekt er een nevel over het zwemwater, een mooi gezicht. Slipstreamen is met dit aantal deelnemers goed te doen en het zwemmen gaat makkelijk. Na pakweg 1:10 ben ik uit het water zonder het idee te hebben dat het heel veel inspanning heeft gekost. Op weg naar het Parc Fermé ligt de eerste flauwgevallen deelnemer, die onder enorm applaus weer opkrabbelt en zijn weg vervolgt.

Het fietsrondje,

Ik neem eens lekker de tijd voor de wissel, vooral ook om alle etenswaren goed op zijn plek in het fietsshirt te krijgen, vandaag is finishen tenslotte het doel. Johan haalt mij in de wissel in, die zie ik pas weer bij het lopen. Na een fijne wandeling het Parc Fermé uit begint meteen de eerste klim van een kilometer of 5, niet supersteil maar het wordt al snel duidelijk wat de weersomstandigheden deze dag gaan brengen. Als voornaamste tegenstanders had ik vandaag de bergen en de temperatuur verwacht, typische Zuid Franse omstandigheden dus. Jazeker, ik zou wel eens last van de warmte kunnen krijgen?! Nou, na 2 uur fietsen zie ik dat het 12 graden Celsius is, en naar verluidt was het bij de start nog een graad of 6 koeler. Het fietsen is de eerste uren moeiteloos vergelijkbaar met een MTB-tocht in januari; sterker nog, menig wintertriathlon heb ik er warmer bij gezeten dan hier. Oftewel ik ben er niet goed op gekleed, in mijn zomerwielrenoutfit, handig gedaan, Waaltje.

Na pakweg 1:45 uur fietsen passeer ik Embrun richting Baratier, hier staat een haag van mensen, het lijkt wel een touretappe, geweldige sfeer. Laura en jongste zoon Luka zorgen voor de laatste aanmoedigingen uit het supportersteam waarna de resterende 140 km fietsen richting Col d’Izoard met een goed gevoel kunnen worden aangevangen. Het fietsparcours biedt fantastische uitzichten, maar ook de deelnemers zijn een bron van vermaak. Ik zie iemand met 3 belegde halve stokbroden in de zakjes van zijn fietsshirt, op een of andere manier past het, geen foto helaas.

Op de top van de Izoard incasseer ik mijn beloning in de vorm van een broodje chocopasta, 2 fruitshots en het windjack waarvan ik zo onterecht dacht het alleen in de afdaling van de Izoard nodig te hebben. De afdaling van de Izoard gaat bepaald niet “als een baksteen”, dalen is niet mijn ding, vooral niet als mijn fiets bij 70 per uur weer eens een flinke trilling vertoont, toch nog maar wat vaker in de remmen dan. Ik bedenk spontaan een nieuw doel voor volgend seizoen, een nieuwe fiets (met remparachute).

Na pakweg 5 uur fietsen, met de afdaling van de Col d’Izoard achter mij, blijk ik nog steeds voeten te hebben en is ook de rest van mijn lijf weer op normale temperatuur. Tussen Briancon en Embrun zitten nog wel een paar uitdagingen, voornamelijk tegenwind en een paar venijnige klimmetjes (zoals de muur van Pallon, stijging 10% gemiddeld, maar het lijkt steiler). Inmiddels begint een hamstring te protesteren (tegen kramp aan), dus het toch al niet zo hoge fietstempo wordt nog verder gematigd tot survivaltempo. De ongemakkelijke gedachte bekruipt mij dat er vandaag ook nog een marathon op het programma staat. Op dit moment zie ik het nog niet gebeuren, maar gelukkig start ik pas over een paar uur met die marathon, dat geeft wat lucht, eerst het fietsen maar eens afmaken, misschien herstel ik wel.

Na een eindeloos lijkende fietstocht arriveer ik in Embrun om nog even de laatste 375 hoogtemeters mee te pakken, gevolgd door een afdaling over het slechtste asfalt van de dag (dit stukje afdaling heb ik de afgelopen week 3 keer getraind, om zeker te weten dat ik het niet verknal in de laatste fietskilometers). Maar de beloning is groot, het fietsen zit erop. De laatste 2 uur van de fietsrit heb ik mijn tijd nuttig besteed aan het buffet op de fiets, verbazingwekkend genoeg voelen de benen weer goed genoeg aan om een stukje te gaan hardlopen.

De beste fiets/loop wissel ooit,

Mijn beste wissel ooit volgt. Na een volledige wissel van fietstenue naar trisuit op het gemakkie, bieden 2 leuke dames in het Parc Fermé een massage aan. Schoorvoetend accepteer ik dit aanbod (een juichend “yes, please”), de afweging makend of dat geen onacceptabel lange wisseltijd gaat worden. Zelden zal een massage zo goed geland zijn als deze, al multitaskend eet ik nog even alles op wat onder handbereik is. Ik hoef hier eigenlijk helemaal niet meer weg, maar de dames spotten een nog knappere man om te masseren en laten mij aan mijn lot over. Deze fysieke oppepper geeft in ieder geval ook een mentale boost en in opperbeste stemming wandel ik na een wissel van 12 minuten het Parc Fermé uit. Mijn persoonlijke supporters stellen na afloop terecht kritisch dat deze langzame wissel mij een toptijd heeft gekost, maar deze scorebordjournalistiek is niet aan mij besteed, het gaat mij vooral om de kwaliteit van de wissel, niet om de kwantiteit.

Nu een stukje hardlopen,

Na een voorzichtige start op vetverbrandingstempo blijken alle lichaamsfuncties nog aanwezig, maar het zal voorzichtig lopen blijven. De eerste km’s krijg ik aardig weggelopen, en na een km of 2 kom ik om 16:15 uur Johan tegen die op weg lijkt naar een sub-13-uur tijd en nog ruim ook (in dit tempo haalt hij me nog in ook, dat zou fijn zijn voor Johan maar geeft mij toch ook wel enige druk).

Na een inspirerende passage langs camping La Vieille Ferme volgt de klim door de winkelstraat van Embrun met heel veel enthousiaste toejuichingen. Onbewust kost dit veel energie en na 7 km schiet er een hamstring in de knoop, wandelen maar. Na pakweg 500 meter wandelen doet alles weer normaal en vervolg ik mijn sukkeldrafje. De eerste 21 km gaan in pakweg 2:10 uur, ik ben er niet ontevreden mee. De volgende 21 km gaan iets moeizamer, maar al wandelend, etend&drinkend;, speedmarsend en uiteindelijk gewoon weer hardhuppelend komt er toch een finish in zicht. Dit alles wordt natuurlijk gadegeslagen door het TVD promo- en animatieteam bestaande uit de families Moree en Van der Waal, die op moeilijke momenten altijd klaar staan met motiverende tekst (allez, allez, hop, hop, hop), spandoeken en wegbeschilderingen waarvoor ik ze ontzettend dankbaar ben.

Johan blijkt, na een fantastische fietstijd binnen 7 uur en een goede eerste loopronde, toch door “l'homme avec le marteau” te zijn afgehamerd in de tweede loopronde, maagklachten spelen hem parten. Johan finisht samen met zoon Yonah op een eindtijd van 13:55 uur, nog steeds een prima tijd in deze wedstrijd maar hij had iets anders in gedachten.

Mijn tweede loopronde gaat iets langzamer dan de eerste maar uiteindelijk komt ook aan een marathon een eind, in dit geval na 4:46 uur. Zoals altijd maakt de finish alles goed. Heel veel juichende mensen in erehaag, dat doen ze goed in Embrun. De kramp is verdwenen, de euforie ervoor in de plaats, even onbeheerst juichen, toch weer kramp en stille aftocht naar het “Parc a manger” oftewel de biertent met patat en grote stokbroden. Vanuit een luie stoel met de benen omhoog, jezelf volproppen met te veel te zout eten, blijft een enorm genot. Ik kan me op dit moment weinig beters voorstellen (al zou ik best nog een massage willen).

Eindtijd 14:50 uur en een paar seconden, gefinisht, doel bereikt! Het was een geweldig seizoen, alle supporters, trainers en andere inspiratoren bedankt. Volgend jaar doe ik mee aan Challenge Roth en schrijf ik weer een sterk verhaal.